wieczór po wiosennym deszczu
rozedrgany
w łapczywych objęciach aksonów

odbieram ją z pociągu z katowic z poznania
skończyła filologię
włada językami
a Słowa nie rozumie
dobrze chociaż
że łaszą się do niej pieniądze

wypluci z jarzeniowego chruśniaka
na podniebną łąkę
skręcamy w nowy świat
półprzymknięte fasady plotą myśli secesyjnie

uśmiecham się do niej
bo co mi zostało
ja buty mam schlapane światłem z elektrycznych kałuż
ona - nie wiem